Jessica vertelt, ze had altijd zo’n fijne relatie met haar zus, maar die veranderde. Het maakt haar verdrietig, en ze komt in piekergedachten terecht. Haar zus accepteert haar niet met alle facetten die bij haar horen, en als reactie laat Jessica niet meer alles van zichzelf aan haar zien, ze trekt zich terug. Dat beknelt haar, en doet haar ook verdriet, de band was altijd zo goed. En ze vindt dat ze haar zus moet vergeven. Zij is immers ook niet perfect. Maar hoe dan? Ze is verstrikt in gevoelens en gedachtes. Ze verlangt naar een ontspannen hart, acceptatie, rust. Het lijkt een onmogelijke opgave.

Na een voorbereidend moment van stilte bij de ingang van het labyrint maakt ze de reis naar binnen. Wanneer ze binnen is aangekomen gebeurt er iets bijzonders. Ze realiseert zich dat ze het verzet en de rancune onderweg naar binnen heeft losgelaten. Jessica voelt daar -midden in het labyrint-  ruimte, dankbaarheid, liefde. Liefde voor zichzelf en voor de ander.

Wanneer ze de reis naar buiten maakt heeft ze haast, ze wil dit meteen in de praktijk brengen! Er is ruimte, veel ruimte om te accepteren wat er is, en ze neemt als vanzelf een besluit. Ze wil weer open en eerlijk zijn tegen haar zus. Ze wil het, ze doet het.

Wanneer ik Jessica een poosje later spreek, vertelt ze dat het contact met haar zus als vanouds is. Vergeving, de ruimte die ze zelf neemt om zichzelf wél laten zien, dit schept ruimte voor herstel.